ครั้งแรกที่รู้พี่วันประสบอุบัติเหตุ

การใช้ชีวิต ในต่างประเทศมันไม่ง่ายอย่างที่คิดจริง ๆ ...

มีทั้งสุข ทั้งทุกข์ ทั้งเหงา ทั้งหว้าเหว่ เหมือนไร้ญาติ ขาดมิตร

ณ ปัจจุบัน เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเราในเสี้ยววินาทีนั้น

2014-6-19 เวลา 5 ทุ่มกว่า ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของสามี ดังขึ้น

สิ่งที่เห็นคือชื่อพี่รัตนาเรียกเข้า ปกติแล้วพี่รัตนาไม่เคยโทรหาเราดึก ๆ ดื่น ๆ ป่านนี้เลย

น้ำเสียงตื่นเต้น 

What's going on ?  

พูดเร็ว ฟังไม่ชัด เหมือนเกิดอะไรขึ้นกับพี่เขา
อะไรนะคะ พี่พูดอีกที ? 

เสียงที่ได้ยิน ...ไอ้วัน ไอ้จอห์น มันขับรถเกิดอุบัติเหตุ ชนต้นไม้

น้องวิ รู้มั๊ย ! มันอยู่โรงพยาบาลอะไร

เราได้ยิน แทบช็อค แทบจะหยุดหายใจในทันที

...สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับพี่คนไทยที่เรานับถือเสมือนพี่สาวคนนึง ชื่อพี่วัน 
เราจะได้ยินเสียงเจี้อยแจ้วจากพี่เขาทุกวัน จะโทรหาเราด้วยความรักและเป็นห่วงเราเสมอ

...แต่สองวันที่ผ่านมานี้ เราไม่ได้ติดต่อกัน ไม่อยากรบกวนพี่เขา และคิดว่าพี่เขาติดธุระ

เพราะพี่เขาบอกว่าจะไปธุระที่กรุงวอชิงตัน ดีซี กับสามี เราจึงไม่ได้โทรหา....

จนดึกเกือบเที่ยงคืนของวันที่สองที่เค้าเงียบหายไป 

กับข่าวที่เราได้รับในคืนนั้น และทั้งคืนเรานอนไม่เคยหลับเลย

พี่วันเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ไปชนกับต้นไม้ข้างทางโดยสามีเขาเป็นคนขับ

สามีเขาโทรมาบอก แจ้งข่าวให้เพื่อน ๆ พี่วันคนไทยด้วยกันรับรู้ ...เพราะเขาก็เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากฤทธิ์ของยาที่รพ. และยังไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่ พูดจายังไม่ค่อยรู้เรื่อง แค่อยากบอกให้เรารับรู้ว่าเค้าเกิดอุบัติเหตุพร้อมกับพี่วัน

อาการของทั้งสองคนนี้ ต่างกัน อีกคนนึงอาการสาหัสขั้นโคม่า อีกคนนึงอาการไม่หนักมาก ต้องลำเลียงคนไข้ไปรพ.ทางเครื่องบิน เพราะต้องรีบไปถึงรพ.ใหญ่ให้เร็วที่สุด ซึ่งมีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัยและหมอเก่ง ส่วนสามีพี่วันแยกกันรักษาต่างรพ.

พี่วันอาการสาหัสถึงขั้นโคม่านอนหมดสติ ไม่รับรู้ใด ๆ ในขณะนี้

...สิ่งที่เรากังวลอยู่ทั้งคืน ทั้งวัน หลังจากได้รับข่าวคือ ยังไม่รู้ว่าพี่วันอยู่ที่รพ.อะไร

สามีของเราโทรถามรพ.ใหญ่ ๆ หลายแห่งในรัฐนี้ ก็ไม่พบชื่อพี่วัน จนกระทั่งเย็นมากแล้วเพิ่งติดต่อสามีพี่วันได้ และได้ข้อมูลชื่อรพ. ที่พี่วันอยู่

ด้วยความที่เราเป็นคนไทยด้วยกัน รักและนับถือพี่สาวคนนี้มาก เย็นแค่ไหน มืดแค่ไหนเราก็จะขับรถไปเยี่ยมกันให้ได้ ..

พวกเราเดินทางออกจากบ้านเกือบ 6 โมงเย็น ไปถึงรพ. ทุ่มครึ่ง 

พอมาถึงรพ. ยังเข้าเยี่ยมพี่วันไม่ได้ เพราะเราไม่ใช่ญาติคนไข้

เราพยายามโทรติดต่อสามีพี่วัน เขาบอกว่ากำลังจะออกจากรพ. ที่เขาเข้ารับการรักษา

...บอกกับเราว่าอีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะมาถึง

เวลาแห่งการรอคอย ช่างแสนจะทรมานน่ะ

รอสามีพี่วันตั้งแต่ทุ่มครึ่ง จนถึง 3 ทุ่มยังไม่โผล่มาเลย

เราก็ติดต่อโทรหาเป็นระยะ ๆ บอกกับเราว่า เวลานั้น เวลานี้จะถึง ก็ยังไม่มีวี่แวว

เรารอที่จะเข้าไปเยี่ยมพี่วัน ด้วยความกระวนกระวายใจ

(สังเกตจากสีหน้าของพวกเรา)

ยืนรอจนปวดขา ...ไปหาที่นั่งรอสามีพี่วัน เลือกเอาที่ เวลาเขาเดินมาจะได้เห็นเรา

และเราจะได้เห็นเขา
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...เราโทรติดต่อกลับไปอีก คำตอบที่ได้คือ กำลังหาโรงแรมที่พัก
โอววววววว ?
เราจะทำอย่างไรต่อไป.......

พวกเรารอสามีพี่วัน จากครึ่งชั่วโมง เป็น 2 ชั่วโมง 
ยังไม่โผล่หัวมาซักที ใจของพวกเราอยากเข้าไปเยี่ยมพี่วันเต็มทีแล้ว
คุณ...ผู้เป็นสามีพี่วัน จะทำอะไร อย่างไร ก็ไม่เคยคิดที่จะโทรกลับมาบอกเรา

ฝนฟ้าก็กำลังจะตก มีพายุเข้า
เราตัดสินใจ เข้าไปหา information ของรพ.
เดา เอาว่า พี่วันใช้ชื่อคนไข้ว่าอะไร เดาเอาหลายชื่อที่เราใช้ชื่อเรียกกัน
และนามสกุลเราก็เดาอีกว่าคงจะเป็นนามสกุลเดียวกับสามีเขา
ผลปรากฎไม่พบชื่อและนามสกุลนี้ทางเจ้าหน้าที่บอก...
เราเดินเข้า-เดินออกอย่างนี้ถึง 3 ครั้งเพื่อที่จะติดต่อเจ้าหน้าที่ ให้ค้นหาข้อมูลพี่วันให้พบ

สุดท้าย....
เราพยายามโทรกลับไปหาสามีพี่วันต่อหน้าเจ้าหน้าที่ เพื่อขอข้อมูลที่แท้จริง
ชื่อ นามสกุล วันเดือนปีเกิด ...กว่าจะได้ข้อมูลยืนรออย่างใจจดใจจ่อ
ภาวนาขอให้ได้เข้าเยี่ยมพี่เค้าเถอะ ...
ในที่สุด...
เจ้าหน้าที่ส่งกระดาษให้พร้อมเลขห้องและเบอร์โทรศัพท์ที่เราจะต้องไปติดต่อขั้นตอนต่อไป
...พอไปถึงห้องฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่เสิร์จหาชื่อ นามสกุลนี้ไม่พบอีก เหมือนเริ่มขอข้อมูลเราใหม่อีกครั้ง ..เราก็ต้องโทรหาสามีพี่วันอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าคนไข้ชื่อ-นามสกุลนี้เข้ารับการรักษาที่รพ.นี้จริง
เจ้าหน้าที่คงอ่านความรู้สึกของพวกเราได้ อาจจะดูจากสีหน้าและแววตา

...พบชื่อ นามสกุลพี่วัน อยู่ห้อง ICU หมายเลขอะไรเขาแจ้งเรา
เราขอร้อง อ้อนวอน ขอเข้าเยี่ยมในฐานะเพื่อนเขา เราเดินทางมาไกล ได้โปรดเถอะ...
และแล้วเจ้าหน้าที่ยกหูโทรศัพท์ โทรติดต่อเข้าไปห้องฉุกเฉิน
อธิบายให้พยาบาลที่ดูแลคนไข้ฟัง ..เจ้าหน้าที่บอกให้เรารออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่พยาบาลออกมาหาและพาเราไป
ต้องเข้าเยี่ยมตามกฎระเบียนของห้องไอซียู คลีนมือให้เรียบร้อยก่อนเข้าไปเยี่ยมคนไข้ เข้าไปเยี่ยมได้ครั้งละ 2 คน
...เรารอหน้าห้อง ICU ด้วยใจระทึก....
สามีเราเข้ามาปลอบใจ ...ให้เราทำใจให้เข้มแข็ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
สามีเรารอเข้าเยี่ยมคนสุดท้าย
...พยาบาลเปิดประตูให้เข้าไป ทันทีที่เห็นพี่วัน แทบเข่าอ่อน หมดเรี่ยวแรง ใจเต้น จะเป็นลม
นี่เหรอ สภาพพี่สาวเราตอนนี้ มีเครื่องมือแพทย์ อยู่รอบตัว สายอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
พยาบาลที่ดูแลพี่วันต้องจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ข้างตัวพี่วันตลอดเวลา 
เหมือนชีวิตพี่วัน นาทีต่อนาที
หน้าตาและหัวบวมมาก ไม่มีเค้าเดิมของพี่วันหลงเหลืออยู่เลย
เนื้อตัว หัวและใบหน้ายังมีคราบเลือดติดอยู่
เรากับพี่รัตนา กอดคอกันร้องไห้ ต่อหน้าพยาบาลดูแลไข้
ต่างปลอบใจกัน ภาวนาขอให้พี่เขาฟื้น และอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ เถอะ
แต่สภาพที่เห็นพี่วันในวันนั้น ...ไม่น่าเชื่อว่าจะรอด

ปฎิหาริย์มีจริง !

ความพยายามของพวกเรา ได้เข้าเยี่ยมพี่วัน ก่อนสามีของเขาซะอีก

เราออกจากรพ.เกือบ 5 ทุ่ม โดยไม่เจอสามีพี่วันเลย